Πρόλογος του βιβλίου
Το ελληνικό Έθνος έχει πολλά για να καυχιέται, την πίστη του στον Αληθινό Θεό και την βοήθεια που προσέφερε στην διάδοση του Χριστιανισμού, τον πολιτισμό του, τις επιστήμες του, την γλώσσα του, αλλά και την ιστορία του. Είναι γνωστό πως η ελληνική ιστορία θαυμάζεται από όλους τους λαούς του κόσμου, γιατί έχει επιδείξει μεγάλα και σπουδαία επιτεύγματα, όπως ηρωικούς αγώνες, οι οποίοι αποτέλεσαν πρότυπο για πολλούς ανθρώπους, πολιτισμό και πολλά ακόμη. Πολλές αγλαείς περίοδοι υπάρχουν λοιπόν σε αυτήν, μία από τις οποίες είναι η περίοδος του μεσαιωνικού Ελληνισμού, που εκφράζεται μέσα από την Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και ίσως να αποτελεί την σπουδαιότερη όλων.
Η Αυτοκρατορία αυτή λοιπόν, η επονομαζόμενη Ρωμανία, είναι η μακροβιότερη αυτοκρατορία στην ανθρώπινη ιστορία, αφού διήρκησε περισσότερο από 11 αιώνες, αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε ένα κράτος πανίσχυρο, από πολλές απόψεις. Στον στρατιωτικό τομέα ήταν ισχυρότατη, ελέγχοντας μάλιστα πολλά άλλα κράτη, χρησιμοποιώντας τους στρατούς αυτών ως μισθοφορικές δυνάμεις, οικονομικά ήταν η μεγαλύτερη δύναμη της εποχής, και αυτό φαίνεται περίτρανα από σχετική μαρτυρία ενός σταυροφόρου, που καταγράφει, πως μόνο η Κωνσταντινούπολη κατείχε τα 2/3 του πλούτου όλου του κόσμου. Από την άλλη, πολιτισμικά ήταν ο συνεχιστής του ελληνικού πολιτισμού, που αποτελούσε την πεμπτουσία του ανθρωπίνου πνεύματος, με τις τέχνες και τις επιστήμες να συνεχίζονται και να ανθούν. Μαζί με όλα αυτά, κατείχε την πίστη στον Αληθινό Θεό, την οποία μετέδωσε σχεδόν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Εν ολίγοις, τα συστατικά στοιχεία αυτού του κράτους ήταν ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός και η ρωμαϊκή πολιτική κυριαρχία.
Αυτή ήταν με λίγα λόγια η Αυτοκρατορία, η οποία συχνά ονομάζεται Βυζάντιο, ένας όρος ο οποίος είναι μεταγενέστερος, αλλά που εξέφραζε ορισμένες φορές την Κωνσταντινούπολη, όπως φαίνεται στο έργο «Περί Θεμάτων» του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου. Από το βιβλίο αυτό λαμβάνουμε μία ακόμη χρήσιμη πληροφορία, η οποία επεξηγεί και τον τίτλο της παρούσης εργασίας. Ο Αυτοκράτωρ αυτός, δεν μεταχειρίζεται τον όρο «αυτοκράτωρ Ρωμαίων» αλλά «αυτοκράτωρ Κωνσταντινουπόλεως» και «βασιλέα Κωνσταντινουπόλεως», και επειδή κατά τον Κ. Παπαρρηγόπουλο η πραγματεία του αυτή είναι επίσημη, και ο όρος αυτός πρέπει να θεωρείται ως τέτοιος. Με αυτό το σκεπτικό πρέπει να διαβάζουμε και τον τίτλο του εγχειριδίου τούτου, δηλαδή να λαμβάνουμε τον όρο «Βυζαντινοί Αυτοκράτορες», ως οι Αυτοκράτορες οι βασιλεύσαντες εν Κωνσταντινουπόλει.
Αφού επεξηγήσαμε και τον τίτλο της έρευνας, περνάμε να δούμε και τον σκοπό της. Όπως είναι γνωστό, για λόγους που επίσημα τουλάχιστον δεν γνωρίζουμε, μπορούμε όμως να φανταστούμε, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία τάση αποδόμησης της ελληνικής ιστορίας, η οποία επιχειρείται πανταχόθεν, καταβάλλοντας προσπάθεια να πλήξει όλες τις ιστορικές περιόδους της Ελλάδος. Όμως, εκεί που καταβάλλεται η μεγαλύτερη προσπάθεια και έχει δοθεί η μεγαλύτερη βαρύτητα για αλλοίωση της ιστορίας είναι η περίοδος του Χριστιανικού μεσαιωνικού Ελληνισμού. Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της γενικότερης αμφισβήτησης της ελληνικής ιστορίας, ένα καίριο θέμα που θίγεται συχνά είναι η βυζαντινή περίοδος, ότι δήθεν δεν αποτελεί μέρος της ευρύτερης ιστορίας των Ελλήνων, και ένα σημείο το οποίο υπερτονίζεται είναι η καταγωγή των Αυτοκρατόρων, αφού διατυπώνεται η άποψη ότι κανείς ή σχεδόν κανείς από αυτούς δεν ήταν Έλληνας.
Η παρούσα έρευνα έχει σκοπό να δείξει την καταγωγή των Αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως, όλων των ιστορικών περιόδων, μέσα από τα ιστορικά στοιχεία και τις πηγές, καθώς και τα πορίσματα των ειδικών ιστορικών, και να ανασκευάσει αυτές τις θεωρίες, έτσι ώστε να φανεί η αλήθεια για το εν λόγω κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Οι Αυτοκράτορες που αναφέρονται στην έρευνα είναι οι 88 που βασίλευσαν στην Κωνσταντινούπολη, και την Νίκαια στην περίοδο της λατινοκρατίας, ενώ δεν συμπεριλαμβάνονται οι συναυτοκράτορες. Πρόκειται για την πρώτη έρευνα που πραγματεύεται το εν λόγω θέμα, αφού κατά την βιβλιογραφική ανασκόπηση που διενεργήθηκε, δεν βρέθηκε άλλη μελέτη με αντίστοιχο ερευνητικό αντικείμενο.
Αυτό είναι λοιπόν το θέμα της έρευνας, και για να κλείσουμε τον πρόλογο θα ήθελα να τονίσω πως κομμάτια του παρόντος κειμένου δημοσιεύθηκαν στις ιστοσελίδες «Αντίβαρο» (antibaro.gr), με την συγκατάθεση του δημιουργού της κ. Ανδρέα Σταλίδη, και «Πεμπτουσία» (pemptousia.gr), με την μέριμνα του συντονιστή περιεχομένου κ. Πέτρου Παναγιωτόπουλου, τους οποίους και ευχαριστώ θερμά για την βοήθεια και την συνεργασία. Εν κατακλείδι, αναφέρουμε πως το εγχείρημα αυτό αφιερώνεται εις μνήμην «πάντων τῶν ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος ἡμῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καὶ ἐνδόξως πεσόντων ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ Ἔθνους ἡμῶν ἀγῶσι, πάλαι τε καὶ ἐπ' ἐσχάτων», και μαζί με αυτούς σε όλους εκείνους που κατέστησαν το ελληνικό Γένος περιώνυμο, όπως Αγωνιστές, Διδασκάλους, Ήρωες, Μάρτυρες, Αγίους. Εις πείσμα των καιρών εμείς οι απόγονοι των Ελλήνων δεν λησμονούμε Αυτούς.