ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Ο καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα του πανεπιστημίου στο οποίο διδάσκει. Τα παιδία κανουν φασαρία μέχρι να κάτσουν ολα στα θρανία τους.


«Θα σας πώ μια ιστορία» τους λεει με δυνατή φωνή προκειμένου να τραβήξει την προσοχή τους. Το πετυχαίνει. Τα παιδιά κάθονται στα θρανία και εκείνος στην έδρα, καθαρίζει το λαιμό του βαζοντας το χέρι του μπροστά απο το στόμα του.


«Θα σας πω μια ιστορία», επαναλαμβάνει, «αλλα θέλω να με ακούσετε με προσοχή, να ΤΕΛΕΙΩΣΩ την ιστορία μου και μετά θα κάνετε ερωτήσεις. Σύμφωνοι» ; Τα παιδιά κατενευσαν και ο καθηγητής ξεκινάει.


«Τρεις εβδομάδες πρίν, χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού μου... το σηκώνω.


- Εμπρός ! λεω..


- Ο κύριος Πετρόπουλος ; με ρωτάει η φωνή απο την αλλη γραμμη του ακουστικού.


- Ο ίδιος λέω...


- Κύριε Πετρόπουλε μου λεει η φωνή......συνέβει ενα ατύχημα»...


Καθαρίζει πάλι το λαιμό του, σηκώνεται απο την έδρα και αρχίζει να περπατά αμήχανα πάνω κάτω, παίζει με την πένα που κρατάει εδώ και ώρα στα χερια του.


- Τι εννοείτε τους λέω ; Ποιός είναι ;


- Απο το Τζάνειο Νοσοκομείο σας καλώ. Έγινε ενα ατύχημα...



Η φωνή του καθηγητή ακουγόταν τώρα πνιχτή...ξεροκαταπίνει....σηκώνει το βλέμμα του προς τους μαθητές.


Οι μαθητές αντιλαμβανόμενοι την αμηχανία του , κοιτάζονται μεταξύ τους σαστισμένοι. Δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. .. Ενας μαθητής σηκώνει δειλά το χέρι σε μια προσπάθεια να ρωτήσει κάτι, ο καθηγητής τον βλέπει αλλα στρέφει αλλού το βλέμμα του. Την ίδια ώρα, ο διπλανός του μαθητή στο θρανίο, του κατεβάζει με βία το χέρι και του ρίχνει μια φάπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο καθηγητής δεν δίνει σημασία στην παιδιαρίστικη συμπεριφορά τους και συνεχίζει...


- Τρέχω στο νοσοκομείο, πάω στους γιατρούς, τους ρωτάω τι συνέβει. Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι την αγωνία μου ! Ο...άνθρωπος που είχε το ατύχημα οδηγούσε μηχανη μεγάλου κυβισμού.


Σταμάτησε να μιλάει, ένωσε τα πόδια του σε στάση προσοχής, έβαλε τα χέρια πίσω απο την πλάτη και κοίταξε τους μαθητές. Σαν να περίμενε κάποια απάντηση στα μάτια τους...κάποια αντίδραση.... οποιαδήποτε. Καμία αντίδραση !


- Ρωτάω τι συμβαίνει...μου λένε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά . Δεν ξέρω τι να κάνω, νιώθω ανύμπορος, μου κόπηκαν τα πόδια! Απαιτώ να μάθω φυσικά πως έγινε το ατύχημα. Νομίζω οτι μπορείτε να φαντασθείτε. Ένα μαλακισμένο πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπά και όντας πιωμένος προσέκρουσε στη μηχανή !


Σταματαει, κοιτάει τους μαθητές που τον κοιτάνε σαν αποχαυνωμένοι. Καταλαβαίνει οτι έχουν κουρασθεί ...αλλα συνεχίζει.


- Θα μου πειτε: Γιατί σας τα λέω όλα αυτα ; Πόσο μάλλον όταν δεν σας έχω πει και το ποιος είναι αυτός που υπέστει το ατύχημα.


Οι μαθητές κουνάνε καταφατικά το κεφάλι ! Ψίθυροι τύπου «ε,ναι οντως δεν μας είπε...» ακούγονται στην αίθουσα.



- Ατυχήματα γίνονται κάθε ημέρα ! Σκεφτείτε όμως για μία στιγμή...μόνο για μία στιγμή οτι σηκώνετε το τηλέφωνο, σας λένε οτι καλούν απο το νοσοκομείο και οτι πρέπει να τρέξετε για εναν άνθρωπο που χαροπαλεύει στην εντατική μονάδα. Τρέχετε σαν τους τρελλούς, με την αγωνία για το τι θα συναντήσετε στο νοσοκομείο να σας καταβάλει σε όλη τη διαδρομή για να φθάσετε στο νοσοκομείο και να ακούσετε αυτό που δεν θέλατε να ακούσετε με τίποτα στη ζωή σας και που ευχόσασταν πάντα να μη σας συμβεί. Το ακούγατε αποστασιωποιημένοι απο φίλους, γνωστούς κλπ και χτυπάγατε καθε φορά ξύλο...έτσι. Για να μη σας πιάσει η γρουσουζιά.
Και να που γίνετε. Να που ακούτε απο τα χείλη του γιατρού την κλασσική ατάκα: «Τα πραγματα δεν ειναι καλά, κάνουμε ο,τι μπορούμε» και κοντευετε να λιποθυμήσετε.
Και όλα αυτά επειδή ένα ...ένα...ανδρείκελο πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπάκα για να κάνει φιγούρα και μεθυσμένος όπως ήταν και προσέκρουσε στη μηχανή !
Το αποτέλεσμα: το παιδί δεν τα κατάφερε, οι γονείς δεν σταμάτησαν ποτέ να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για το ποιος έφταιξε που το παιδί αγόρασε μηχανή, χωρίσανε εν τέλει – ίσως για αυτό το λόγο, ίσως και για κάποιον άλλο, δεν έχει σημασία – η αστυνομία ευτυχως βρήκε τον παραβάτη...όχι..συγγνώμη...ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ήθελα να πω- οι γονείς του πληρώνουν ακόμα αποζημιώσεις πολλών χιλιάδων ευρώ...αλλά τι να το κάνεις ; Μάταιο ! Μια ψυχή έφυγε...


Δεν χρειάζετε φυσικά να σας κάνω κύρηγμα ούτε για το οτι δεν πρέπει να πίνετε αλκοόλ ή ουσίες πριν οδηγήσετε, ούτε τα άπειρα μειονεκτήματα που έχει μια μηχανή συγκριτικά με το αυτοκίνητο.


Αυτό που θέλω όμως να σας πω είναι οτι κάθε φορά που πάτε να πάρετε τα κλειδιά του αυτοκινήτου σας και είστε πιωμένοι να σκεφτείτε οτι αυτός ο άνθρωπος που πέθανε μπορεί να ήταν ενας συγγενείς σας, ο κολλητός σας, η κολλητή σας...ο διπλανός σας...ή ακόμα και εσείς οι ίδιοι !



Γιατί στη δική μου περίπτωση....ήταν ο γιός μου !

Ο καθηγήτής έσκυψε το κεφάλι...οι μαθητές σάστισαν.
Ήθελαν να του πουν κάτι...να του συμπαρασταθούν, αλλά πριν καν το καταλάβουν ο καθηγητής είχε ήδη βροντήξει την πόρτα πίσω του.


Μας το έστειλε η

Anna Manouilidou

.