Σκέψεις μίας άνεργης

 Σκέψεις μίας άνεργης

"Με συγχωρείτε αλλά...η συνεργασία μας λήγει εδώ...δεν μπορώ να πληρώνω άλλο" / "Η εταιρεία κήρυξε πτώχευση....βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να σας απολύσω" / "Σήμερα είναι η τελευταία σου ημέρα στη δουλειά".... είναι μερικά από τα σλογκανάκια που λένε οι εργοδότες στους εργαζομένους τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο !

Ο πρώην πλέον εργαζόμενος πέφτει απο τα σύννεφα, πρώτες αντιδράσεις; θυμός, απογοήτευση, αδικία, αίσθημα απόρριψης !

Όσο περνάει ο καιρός η απραξία τον κάνει να αισθάνεται μισός άνθρωπος... η κατάθλιψη, έστω κι αν δεν το αντιλαμβάνεται, δεν αργεί να έρθει.
Ξαπλώνει στον καναπέ του σπιτιού του και αλλάζει τα κανάλια μανιωδώς, χωρίς να βλέπει τίποτα ουσιαστικά. Κοιμάται πολλές ώρες κι όταν ξυπνάει δεν νιώθει την ανάγκη να σηκωθεί απο το κρεββάτι... ποιο το νόημα άλλωστε? Αφού δεν θα πάει στην δουλειά του.... Δεν έχει όρεξη να φάει ή σε αντίθετη περίπτωση τρώει ο,τι βρει μπροστά του, δεν βγαίνει έξω με φίλους/συγγενείς γιατί κλείνεται στον εαυτό του και το σεξ είναι σχεδόν μια άγνωστη έννοια ! Στη περίπτωση δε των ανδρών τα πράγματα χειροτερεύουν οταν φτάνουν στο σημείο να μη τολμούν να κοιτάξουν στα μάτια τα ίδια τους τα παιδιά !

Όσο περνάνε οι ημέρες / μήνες και ακόμα χειρότερα τα χρόνια και δεν έχει βρει δουλειά, ξεκινάνε και τα πρακτικά προβλήματα: "Δεν μου φτάνει η αποζημίωση που πήρα" / "Το επίδομα λήγει σε λίγο καιρό" / "Ηρθε ο λογαριασμός της Δ.Ε.Η....." / "Με πήραν απο την τράπεζα για τη δόση του δανείου" / "Δε μπορώ να βρώ δουλειά" ....
Και όλα αυτά στην περίπτωση πάντα, που ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ αποζημίωση απο την εταιρεία στην οποία δούλευε και οτι ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ Ο.Α.Ε.Δ. !!! Στην Ελλάδα ζούμε..μη ξεχνιόμαστε !
Το άγχος για το αβέβαιο πλέον μέλλον έχει γίνει καθημερινότητα. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά αυτοκτονιών στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη με οικονομικά προβλήματα.

Σε καθε περίπτωση γονείς, συγγενείς και φίλοι παίζουν το πιο σημαντικό ρόλο. Η ψυχολογική υποστήριξη είναι αυτή που χρειάζεται περισσότερο ενας άνεργος ! Οταν ο άνεργος καταλάβει οτι πλέον δεν παει άλλο και πρέπει να σταθεί στα πόδια του, αντιλαμβάνεται οτι "η ζωή συνεχίζεται" και επωφελείται - κατα κάποιο τρόπο - απο την ανεργεία. Για παράδειγμα η καθημερινή άσκηση αναπτερώνει το ηθικό. Ασκήσεις όπως ποδήλατο, περπάτημα ή άσκηση με μια μπάλα της γιόγκα αφ'ενός δεν στοιχίζουν πολλά χρήματα - αφ'ετέρου γυμνάζουν πολύ το σώμα το οποίο έχει αδρανήσει ! Επίσης, υπάρχει χρόνος για να περάσει εποικοδομητικά με φίλους - σίγουρα θα έχει πολλούς φίλους άνεργους - αλλά και με οικογένεια.

Σε περίπτωση πάλι που δεν έχει φίλους ή συγγενείς στους οποίους μπορεί να μιλήσει, τα τελευταία χρόνια υπάρχουν όλο και περισσότερες γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης στις οποίες μπορεί κάποιος να απευθυνθεί.
Όλοι συνιστούν... ψυχραιμία και υπομονή ! Να μη το βάλει κάτω ! "Σημεία των καιρών" λένε ! Και έτσι είναι...πρέπει όλοι να δεχθούμε την κατάσταση ως έχει...αλλιώς καήκαμε !

Μπόρα είναι παιδιά.... θα περάσει ! Τι κι αν πέσουμε κάποιες φορές? Πρέπει να βρούμε το θάρρος να σηκωθούμε !

Αννα Μανουηλίδου

Ευχαριστουμε την Άννα για την αποστολή του παραπάνω, επίκαιρου όσο ποτέ, κειμένου...